Zofia Kossak-Szczucka (już w 1958 roku) pisała:
"Wszyscy mamy zrozumienie i poczucie gorącej odpowiedzialności, że musimy ratować życie nie narodzonych dzieci. Składana ustawicznie hektobomba niewinnych ofiar, wśród których znajdowali się zapewne, obok ludzi przeciętnych, geniusze, wielce przywódcy narodu, artyści, myśliciele, uczeni - zubożyła naród w sposób nie dający się naprawić".
("Słowo Powszechne" 23 marca 1958)
"A gdy postawiono kwestię: ojciec jest syilikiem, matka gruźliczką, mieli już czworo dzieci, z których jedno jest ślepe, drugie umarło przy urodzeniu, trzecie jest głuchonieme, a czwarte gruźliczne. Pojawia się nowa ciąża. czy radzilibyście ją przerwać? Z pewnością - odpowiedziałoby 95 proc. rodziców.
- A więc zabilibyście Beethovena".
(cyt. za: J. Toulat " Sztuczne poronienia - wyzwolenie czy zbrodnia?", Editions du Dialoque. Paryż 1978)
POLSKA BĘDZIE TYLKO WÓWCZAS ŻYŁA, GDY BĘDĄ ŻYŁY POLSKIE, POCZĘTE, A JESZCZE NIE NARODZONE DZIECI!
Artur Rubinstein wyznał, że jego matka będąc z nim w ciąży chciała dokonać aborcji. Miał być siódmym dzieckiem. Na szczęście, ciotka Rubinsteina odradziła jej to i wielki artysta mógł się urodzić.
Wkrótce po zakończeniu II wojny światowej Europa zorganizowała się na nowych zasadach politycznych. Powstała Organizacja Narodów Zjednoczonych, w której na pierwszym zebraniu w San Francisco - skutkiem podziałów politycznych - delegacja polska nie mogła uczestniczyć. Akurat w tym samym czasie odbywał się w dniu przerwy w obradach ONZ w sali narad, udekorowanej flagami państwowymi krajów, które w nich uczestniczyły, koncert Artura Rubinsteina. Sztandaru polskiego nie było. Rubinstein wiedząc, że na koncercie zgromadzili się między innymi dyplomaci biorący udział w konferencji, rozpoczął swój recital fortepianowy odegraniem hymnu narodowego "Jeszcze Polska nie zginęła". Wrażenie było ogromne. Publiczność powstała. Rozległy się okrzyki: "Vive la Pologne!" "Niech żyje Polska...!"
(T. K. Sznajderski "Artur Rubinstein", "Za i przeciw", 13 lutego 1983)
Niech żyje Polska!
